ภาค ๒ ความผิด
ภาค ๑ บทบัญญัติทั่วไป
ภาค ๒ ความผิด
ภาค ๓ ลหุโทษ
มาตรา ๒๘๗ ผู้ใด
(๑) เพื่อความประสงค์แห่งการค้า หรือโดยการค้า เพื่อการจ่ายแจกหรือเพื่อการแสดงอวดแก่ประชาชน ทำ ผลิต มีไว้ นำเข้าหรือยังให้นำเข้าในราชอาณาจักร ส่งออกหรือยังให้ส่งออกไปนอกราชอาณาจักร พาไปหรือยังให้พาไปหรือทำให้แพร่หลายโดยประการใดๆ ซึ่งเอกสาร ภาพเขียน ภาพพิมพ์ ภาพระบายสี สิ่งพิมพ์ รูปภาพ ภาพโฆษณา เครื่องหมาย รูปถ่าย ภาพยนตร์ แถบบันทึกเสียง แถบบันทึกภาพหรือสิ่งอื่นใดอันลามก
(๒) ประกอบการค้า หรือมีส่วนหรือเข้าเกี่ยวข้องในการค้าเกี่ยวกับวัตถุหรือสิ่งของลามกดังกล่าวแล้ว จ่ายแจกหรือแสดงอวดแก่ประชาชน หรือให้เช่าวัตถุหรือสิ่งของเช่นว่านั้น
(๓) เพื่อจะช่วยการทำให้แพร่หลาย หรือการค้าวัตถุหรือสิ่งของลามกดังกล่าวแล้ว โฆษณาหรือไขข่าวโดยประการใดๆ ว่ามีบุคคลกระทำการอันเป็นความผิดตามมาตรานี้ หรือโฆษณาหรือไขข่าวว่าวัตถุ หรือสิ่งลามกดังกล่าวแล้วจะหาได้จากบุคคลใด หรือโดยวิธีใด
ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ
* มาตรา ๒๘๗ แก้ไขโดย มาตรา ๑๐ แห่งพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ ๒๖) พ.ศ.๒๕๖๐ (ราชกิจจานุเบกษา เล่ม ๑๓๔ ตอนที่ ๓๒ ก หน้า ๖๖ วันที่ ๒๐ มีนาคม ๒๕๖๐)
จอมพล พิทักษ์สันตโยธิน อดีตอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยมหิดล อธิบายว่า หนังโป๊ (pornography) กับสื่อลามก (obscenity) มีความหมายไม่เหมือนกัน หนังโป๊อาจไม่ใช่สื่อลามกก็ได้ ซึ่งกฎหมายของอังกฤษตีความว่า สื่อลามก หมายถึง สิ่งที่อ่านหรือดูแล้วทำให้ศีลธรรมเสื่อมทรามลง ซึ่งเป็นบรรทัดฐานที่เป็นนามธรรมยากที่จะตัดสิน
จอมพล อธิบายไว้ในบทความเรื่อง ภาพโป๊: กฎหมายสื่อลามกและศีลธรรม ในวารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวรว่าเนื่องจากการตีความศีลธรรมยังเป็นเรื่องไม่แน่นอน หน่วยงานอัยการของอังกฤษ จึงกำหนดมาตรฐานออกมาว่า ภาพโป๊ลักษณะใดที่เข้าข่ายลามกอนาจาร ได้แก่ การมีเพศสัมพันธ์กับสัตว์ การข่มขืนที่สมจริง การใช้ความรุนแรงทางเพศ เช่น มัดแล้วมีอะไรมาอุดปากไม่ให้พูดได้ กิจกรรมวิปริต เช่น การให้ดื่มนํ้าปัสสาวะ การกินอุจจาระ ฯลฯ
ตามกฎหมายอังกฤษสิ่งที่ถูกนิยามว่าเป็นสื่อลามกอนาจารจะเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่สำหรับหนังโป๊-ภาพโป๊ โดยทั่วไปประชาชนอังกฤษโดยทั่วไปเข้าถึงได้ หนังโป๊อังกฤษจะไม่มีการเซนเซอร์ และได้รับการติดเรทอาร์ 18+ คือ สำหรับคนที่อายุ 18 ปีขึ้นไป และเป็นหนังโป๊ที่มีการแสดงกิจกรรมทางเพศแบบจริงๆ หนังเรทอาร์18+ จะวางขายอยู่ในร้านเฉพาะทาง ไม่ได้วางขายทั่วไป ส่วนแต่ถ้าเป็นภาพเปลือยของผู้หญิงทั้งส่วนบนและส่วนล่าง หรือ ซอฟคอร์พอน (softcore porn) จะขายอยู่ตามร้านหนังสือทั่วไปได้ แต่จะมีกฎห้าม คือ ต้องใส่ซองใสปิดภาพเปลือย โดยโชว์แค่ตัวหนังสือข้างบน ต้องวางชั้นสูงสุดที่เด็กเอื้อมไม่ถึง
สำหรับประเทศญี่ปุ่น มีกฎหมายว่า หนังโป๊ญี่ปุ่นจะแสดงอะไรก็ได้แต่ห้ามเห็นอวัยวะเพศชาย-หญิง จึงอาจจะเคยพบเห็นว่า หนังโป๊ญี่ปุ่นจะเอาสิ่งของมาร่วมแสดง และมีความรุนแรงเกิดขึ้นบ้างเพราะไม่เช่นนั้นจะตีตลาดแบบหนังโป๊อังกฤษไม่ได้ โดยหนังโป๊ญี่ปุ่นที่แสดงกิจกรรมร่วมเพศอย่างชัดเจนก็จะต้องเซ็นเซอร์ภาพอวัยวะเพศไว้
เกณฑ์อายุของผู้ที่เข้าถึงหนังโป๊ได้ กฎหมายญี่ปุ่นกำหนดไว้ที่ 18 ปีขึ้นไป เช่นเดียวกับอังกฤษ ร้านที่ขายหนังโป๊ก็จะมีป้ายติดไว้หน้าร้าน และสังคมของเขาก็จะรู้เองว่า ถ้าอายุไม่ถึง 18 จะไม่เข้าร้านแบบนี้
หนังโป๊ไม่ได้ทำให้สังคมเสื่อมทรามลง วัฒนธรรมไทยเดิมไม่ได้มองเรื่องเพศบัดสีบันเถลิง
จอมพล อธิบายว่า มาตรฐานหนังโป๊ตามกฎหมายไทย ถ้าเป็นผู้หญิงมีการรวมเพศแบบปลอมๆ ไม่เห็นหน้าอกชัดเจน ก็ไม่ผิดกฎหมาย เช่น ภาพยนตร์เรื่อง เซ็กซ์แอนด์เซนต์ สามารถฉายที่ได้ที่โรงภาพยนตร์โดยเปิดเผยได้เลย แบบนี้ คือ คุณค่าทางศิลปะ แนวคิดนี้ มาจากฝั่งยุโรป เพราะหากย้อนกลับไปดูวรรณกรรม ภาพกิจกรรมฝาผนัง เพลงพื้นบ้านของไทยโบราณ จะแฝงกิจกรรมทางเพศไว้มากมาย ซึ่งแสดงถึงบริบทของสังคมไทยสมัยก่อนได้ว่า สังคมไทยไม่ได้มองเรื่องเพศ เป็นเรื่องบัดสีบัดเถลิง แต่จะมีจุดเปลี่ยนในช่วงสมัยที่ไทยเปลี่ยนตัวเองไปตามแบบยุโรป มีการร่างกฎหมายห้ามสื่อลามกขึ้นมาในสังคมไทย และก็ฝังลึกเข้ามาเรื่อยๆ
เมื่อถามว่า มีความเป็นไปได้หรือไม่ที่สังคมไทยจะแก้ไขกฎหมายให้ประชาชนเข้าถึงหนังโป๊ได้แบบต่างประเทศ จอมพล กล่าวว่า ต้องดูบริบทของสังคมในปัจจุบันว่า ยอมรับได้แค่ไหน หนังโป๊ไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้สังคมเสื่อมทรามลงอย่างชัดเจนเพียงแต่ต้องมีการกำกับว่า ไม่ให้เด็กและเยาวชนเข้าถึงได้ ที่สำคัญกว่าการจำกัดว่า จะโป๊หรือไม่โป๊ ก็คือ การป้องกันความรุนแรงทางเพศมากกกว่า เพราะ สื่อโป๊ มักใช้ความรุนแรงทางเพศเป็นจุดขาย
ที่มา : iLaw
พ.ร.บ.คอมฯ 14(4) ควบคุม “สื่อลามก” ให้โทษหนักกว่า กม.อาญา 287
นอกจากความผิดตามประมวลกฎหมายอาญาแล้ว ยังมีกฎหมายอีกฉบับหนึ่งที่ต้องคำนึงถึง คือ พ.ร.บ.ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ (พ.ร.บ. คอมพิวเตอร์ฯ) ที่ระบุใจความสำคัญในมาตรา 14(4) ว่า การโพสต์สื่อลามกเข้าไปในระบบคอมพิวเตอร์ที่ประชาชนทั่วไปสามารถเข้าถึงได้ เช่น การอัพโหลดลงเว็บไซต์ ไลน์ เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ อินสตราแกรม ฯลฯ แบบไม่ได้ตั้งค่าไว้ดูเอง ก็จะเป็นความผิด
ดังนั้น เมื่อเป็นการเผยแพร่สื่อลามกบนโลกออนไลน์ จะมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องมาเอาผิดได้สองฉบับ และทำให้คนที่โพสต์สื่อลามกลงบนอินเทอร์เน็ต เมื่อโดนคดีจะต้องโดน 2 เด้ง ทั้งข้อหาตามกฎหมายอาญามาตรา 287 และข้อหาตามพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ มาตรา 14(4)
มาตรา 14 ผู้ใดกระทำความผิดที่ระบุไว้ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี หรือปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ
(4) นำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์ใด ๆ ที่มีลักษณะอันลามกและข้อมูลคอมพิวเตอร์นั้นประชาชนทั่วไปอาจเข้าถึงได้
(5) เผยแพร่หรือส่งต่อซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นข้อมูลคอมพิวเตอร์ตาม (1) (2) (3) หรือ (4)
ซึ่งเมื่อพิจารณาดูบทลงโทษแล้ว จะเห็นว่า ความผิดตามพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ มาตรา 14(4) มีบทลงโทษที่หนักกว่า คดีอาญามาตรา 287 นั่นคือ มาตรา 14(4) ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกิน 5 ปี หรือปรับไม่เกิน 100,000 บาท หรือทั้งจําทั้งปรับ ส่วนมาตรา 287 โทษจำคุกไม่เกิน 3 ปี หรือปรับไม่เกิน 6,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ
ที่มา : iLaw
Visitor Statistics
